وَمِنْ آیاتهِ أَنْ خَلَقَ لَکُمْ مِنْ أَنْفُسِکُمْ أَزْوَاجاً لِتَسْکُنُوا إِلَیهَا وَجَعَلَ بَینَکُمْ مَوَدَّةً وَرَحْمَةً إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیات لِقَوْمٍ یتَفَکَّرُونَ روم/21

ترجمه: و از نشانههای او اینکه از [نوع] خودتان همسرانی برای شما آفرید تا بدانها آرام گیرید و میانتان دوستی و رحمت نهاد. آری، در این [نعمت] برای مردمی که میاندیشند، قطعاً نشانههایی است.

اولین و برترین معیار و نشانه برتری و سعادتمندی همسران، احساس آرامش روان و شکوفایی همسر است. خانهای که آرامشگاه است، مناسبترین سکوی اعتلای وجود است و همسری که آرامشبخش است، مطلوبترین همدل و همراه میباشد. آرامش خاطر و آسایش روان همسران زمانی به شایستگی فراهم میگردد که ارتباط متقابل ایشان بر پایه محبت، عطوفت، مهربانی و گذشت استوار باشد.

زندگی حضرت امام رحمهالله بر پایه همین عشق و عطوفت استوار بود و این موضوع را با نامههای فراوانی که حضرت امام برای همسرشان مینوشتند، میتوانیم احساس کنیم. در اینجا اشاره میکنیم به قسمتی از نامه حضرت امام به همسر گرامیشان که محبت ایشان را به همسرشان نشان میدهد:

«تصدقت شوم! الهی قربانت بروم! در این مدت که مبتلای به جدایی از آن نور چشم عزیز و قوت قلبم گردیدم، متذکر شما هستم و صورت زیبایت در ایینه قلبم، منقوش است ... .

الآن در شهر زیبای بیروت هستم. حقیقتاً جای شما خالی است. فقط برای تماشای شهر و دریا خیلی منظره خوشی دارد، صد حیف که محبوب عزیزم همراه نیست که این منظره عالی به دل بچسبد ... .

ایام عمر و عزت مستدام، تصدقت قربانت روحالله».

یکی از دختران حضرت امام رحمهالله تعریف کرده است: در ابتدای ازدواج خدمت حاجآقا رسیدیم که توصیهای بفرماید. آقا به من فرمودند: اگر شوهرتان ناراحتی داشت، به هر دلیلی به شما چیزی گفت، بد سلوکی کرد، شما همان وقت هیچ نگویید؛ گرچه حق با شما باشد، بگذارید آن حالت عصبانیت که فروکش کرد، حرف خود را بزنید.

این نمونه نیز نشان میدهد که حضرت امام چقدر به عشق و محبت بین زن و مرد توجه داشتهاند.